Monthly Archives: September 2008

เอามาจากไหนไม่รู้ คงเป็นหนังหรือหนังสือสักเรื่องแค่สงสัยและอยากถามคนที่แวะเข้ามาว่า.. จริงหรือที่คำถามนี้เป็นเรื่องปกติที่คนเค้าจะคิดกันในช่วงชีวิตนึงไม่วันใดก้อวันหนึ่งว่าฉันต้องการสิ่งนี้หรือ ทางที่ฉันกำลังเดินอยู่เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะเป็น อยากจะเดินงั้นหรือ จำเป็นด้วยเหรอที่คนเราจะต้องเกิดอาการไม่มั่นใจซะขนาดนี้ มันเรื่องปกติหรือนั่น ? ตอบกันมาก่อนนะ ^^

วันก่อนดูเรื่อง Freedom writer ชอบประโยคนี้มากนางเอกเป็นครูที่ทุ่มเทให้ลูกศิษย์(ผู้มีปัญหามากมาย)จนสามีเก็บข้าวของหนีออกจากบ้าน "If you have to choose between me and your class, which one do you choose?" "…if you love me, how can you ask that question?" เข้้าทำนอง love me love my job 555

วันนี้ก้อเป็นวันธรรมดาวันนึง..ที่มีเหตุการณ์ธรรมดาๆของคนธรรมดาๆเริ่ม ต้นด้วยการ clean incubator ด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ..อืม จะว่าไม่ธรรมดาก้อได้เหตุการณ์นี้เพราะไม่ได้ทำกันทุกวัน แต่มันก้อไม่พิเศษสักเท่าไรกินข้าว..กับข้าวธรรมด๊าธรรมดา..นั่งฟังน้องคุยผลแล็บกับอ.(และให้ความเห็นเป็นครั้งคราว)…เรื่องธรรมดาของนักศึกษา gradเป็นความสุขอีกประการหนึ่งกับการได้ค้นพบว่าเราเรียนรู้เพิ่มขึ้นเยอะเลยจากการเปลี่ยนที่นั่ง…การมีน้องสองคนเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆทำให้ชีวิตพัฒนาขึ้นจริงๆ..อาจเป็นเพราะได้มองออกนอกตัวทำให้เห็นอะไรๆชัดขึ้นตอนที่เรานั่งเก้าอี้ตัวที่วันนี้น้องนั่ง..คงมัวแต่หมกมุ่นวนเวียนอยู่แต่สิ่งที่คิดว่าเป็นปัญหา..และสิ่งที่ทำให้เป็นปัญหาขึ้นมาจนลืมมองวิธี tackle กับปัญหา รวมทั้งวิธี treat เด็กแต่ละคนของอ. บทสนทนาที่ดูเผินๆเหมือนไม่น่ามีอะไรสลักสำคัญ ..ลึกลงไปแล้วมันมาจากประสบการณ์บนเก้าอี้ตัวเดิมเป็นสิบปีทีเดียว …มีเด็กคนนึงมานั่งอยู่ตรงหน้าคุณ ยื่นผลให้ดู ซึ่งคุณก้อลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเค้าไปทำอะไรมา(เอาล่ะ มีป้ามาบ่นเจ็บหน้าอกอยู่ตรงหน้า ป้ากำลังพล่ามๆๆๆๆอย่างเมามัน) บรรยายเสร็จเรียบร้อย เด็กต้องมีความคิดของตัวเองอยู่แล้วล่ะว่าปัญหาคือจุดไหนบ้าง(ป้าจัดการ diag ตัวเองเสร็จสรรพว่าเป็นโรคหัวใจเหมือนคนข้างบ้าน) ถือ ว่าเป็น critical point เลยนะว่าคุณต้องไม่หลงไปตามเด็ก ซึ่งแน่นอนว่าจะทำแบบนั้นได้ต้อง analyse data ซึ่งเด็กเป็นคนเลือกให้ข้อมูลฝ่ายเดียวภายในเวลาไม่กี่นาที จากการทำจริงหลายชั่วโมง หลายวัน คุณต้องรู้ว่ามี information อะไรอีกบ้างที่คุณต้องการ (อืม..ป้าเจ็บหน้าอกตอนกินอิ่มๆ ตอนตื่นเช้าเรอเอิ๊กๆ … Continue reading →

ปฏิเสธหัวใจอย่างไร ฉันทำไม่เป็น เพียงแค่เห็นเธอ เข้ามาทักทาย เหมือนได้เห็นความฝันที่กลับกลายเป็นความจริง หัวใจที่ไม่เคยมีรัก กลับอยู่ไม่เป็นจังหวะ เพียงแค่เธอส่งยิ้มมา ไม่กล้าเปิดเผยใจ กลัวเธอจะรู้ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว แล้วเป็นเพราะอะไร เธอนั้นยิ่งมาใกล้ หรือเธอรู้ ว่าฉันคิดยังไง ล้อเล่นอย่างนี้ รู้ไหมฉันหวั่นไหว พอแค่นี้ก่อนได้ไหม หัวใจที่ไม่เคยมีรัก กลับอยู่ไม่เป็นจังหวะ เพียงแค่เธอส่งยิ้มมา ไม่กล้าเปิดเผยใจ กลัวเธอจะรู้ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว … Continue reading →

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย…เป็นหวัดแล้วครับท่านวันนี้ไม่สบายทั้งกายและใจ รู้สึกห่อเหี่ยวอย่างไรชอบกลหนักใจเพิ่มขึ้นมาหน่อยกับการที่ต้อง deal กับคนอีกไม่รู้กี่คน กับหน่วยงานอีกหน่วยนึงมันเหนื่อยนะ แต่ก้อชินแล้ว อย่างที่อ.บอกประจำว่าถ้าทำอะไรดีที่สุดในส่วนของเราแล้ว มันจะสบายใจเองดวงขนุนเป็นอะไรก้อไม่รู้นะ..ต้อง deal กับคนเยอะเหลือเกินจนบางทีก้อไม่แน่ใจว่าเราทำให้มันยุ่งเองหรือเปล่าทั้งอ.ห้องอื่น ภาคอื่น วิทยาเขตอื่น มหาลัยอื่น ต่างจังหวัดกระทั่งต่างประเทศแต่คิดอีกทีคงไม่หรอก..ก้อใครจะไปรู้ว่ามันจะยุ่งล่ะ แล้วถ้าไม่ทำเลยก้อไม่มีทางจะรู้ปัญหาและทางแก้ วันนี้คนของแล็บ Prof ที่อเมริกาตอบเมลกลับมาพร้อมบอก Thanks for your patience. แอบรู้สึกดีเล็กๆที่เค้าเล็งเห็น patience ^^..ยุ่งกับคนเยอะก้อเจอทั้งแบบดีไม่ดีอ่ะนะ..แล้วการมองโลกในแง่ดีของขนุนก้อสร้างความเดือดร้อนให้เป็นประจำเชื่อคนง่าย..ประจำอ่ะ ความซวยที่มาในรูปแบบหวังดีชนิดปฏิเสธไม่ออก แต่ก้อเห็นวิวัฒนาการตัวเองอยู่เหมือนกันว่าฉลาดขึ้นเล็กน้อย หายโง่เร็วขึ้นหน่อยเมื่อเกิดเหตุเดจาวูเง้อออ..หัวเริ่มหนัก ตาเริ่มหน่วงแระ Z  z  z

วันนี้ดีใจได้ช่วยชีวิตแมลงหนึ่งตัว มันตกอยู่ในอ่างล้างหน้า ขาเปียกเดินลำบากเลยเอากระดาษทิชชูไปซับๆอยู่พักใหญ่แล้วเอาไปปล่อยในสนามหญ้า แมลงเริงร่าทันใดอ๊ะ..ถือเป็นเรื่องน่าดีใจประจำวัน ที่มีสติพอมองเห็นแมลงตัวจ้อยก่อนที่จะเปิดน้ำพรวดดดดดด… ย้อนไปเมื่อกว่าสิบปีมาแล้ว..เคยมีกองทัพมดบุกบ้าน ตอนนั้นขนุนอยู่คนเดียว อ่าาาาา..บี้มดสะใจมาก กะเป็นผลงานชิ้นเอกไว้อวดแม่ พอเริ่มอ้าปากพูด "มีมดเต็มเลย…"แม่ก้อสวนขึ้นมา "เหรอ งั้นก้อกวาดมันไปสิลูก"ตรึงงงงง…ตาสว่าง ณ บัดดลและนั่นก้อเป็นเหตุการณ์ที่ได้เรียนรู้ว่า ทางแก้ปัญหามีมากกว่าหนึ่งแล้วเราก้อไม่เคยฆ่าสัตว์แบบจงใจอีกเลย…

วันนี้ journal club รอบสองกับเปเปอร์เดิม แล้วอาทิตย์หน้าก้อจะเป็นรอบสาม กับเปเปอร์เดิม 555 ให้ตายเหอะ…แต่อยากบอกว่ากระบวนการ meeting and journal club หรือกระทั่งการนั่งคุยกับดร.ชนันท์ในปัจจุบัน workkkkk อย่างยิ่ง(ต้องใช้คำว่า improve remarkable เอิ๊กกกก)อาจจะเป็นเพราะขนุนโตขึ้น เพราะแล็บเราเริ่มมีงานให้ได้ discuss กันมากขึ้น และคงต้องบอกว่าในขณะที่เราโต..อ.เองก้อเป็น adviser ที่ดีมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกันรู้สึกเหมือนผ่านพ้นหมอกควันแดนสนธยา…ลืมตาอ้าปากได้อีกรอบ แต่ก่อนแต่ไรมานั่งคุยกันตะละที คนนู้นก้อไม่รู้คนนี้ก้อไม่รู้ ไม่มีใครรู้อะราย มีแต่ความสับสนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กรูนี่ตกอยู่ในวังวนอลหม่านมาก พยายามทำความเข้าใจที่คนอื่นทำก้อสับสนพออยู่แระ เจออย่าไปเชื่อๆอีก แล้วเปเปอร์ก้อออกกระหน่ำมาก จะทำอะไรสักอย่างขึ้นมาก้อไม่มีใครเคยทำ ปวดกบาลตั้งแต่นั่งดูว่าต้องใช้อาไร ดูแคตตาล็อก บริษัทไหนนำเข้า เปรียบเทียบสเปคกับราคา สั่งของ รออีกหนึ่งเดือนบางทีทำหนังสือขอเข้าไปทำแล็บ จองเครื่องที่คิวอื้อซ่า … Continue reading →

ขณะนี้เวลาตีสอง..นานๆทีจะอยู่ดึกแบบนี้นะเนี่ยพรุ่งนี้ LAB meeting เป็นคิวนางสาวขนุนกลับมาจากพัทยา (สัมมนาสกอ.-เป็นอีกงานที่รู้สึกดีทีเดียว ถ้ามีเวลาจะมาเขียนนะ) แวะมาดูน้องเซลล์น้อยๆ เกิดอาการหงอยซึมเศร้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน น้องหน้าตาไม่ดีเลยนะเนี้ย ส่งพรเกษมก้อคงไม่ดีขึ้นแอบมึนซึมง่วง..แต่แล้วเราก้อทำมันสำเร็จ 555 สไลด์นะสไลด์เป็นความสุขอีกหนึ่งก้อนน้อยๆ ^^

ถึงวันนี้เราจะเหนื่อย แอนด์ ง่วง เหงา หาวนอน อ่อนเพลีย เพียงใดณ บัดนาวตาสว่างโร่แล้นนน ให้ตายเหอะ..ขอบรรยายความเซ็งกะตัวเองหน่อยเนื่องด้วยขอเซลล์มาได้จากอเมริกาโน่น เป็น cell transfected with receptorคุณ Prof ก้อแสนใจดีจัดส่ง FedEx ปรู๊นนนนน7 วันมาถึง โอ้แม่เจ้า..กล่องเบาหวิวมั่กๆ เปิดมา อะโห เห็น tube จ้อยๆ อยู่ก้นกล่องโฟม(ที่ไม่ได้ seal) แถมอุ่นๆอีกต่างหากแทบจะถอดใจเขวี้ยงทิ้งแระ..แต่สวมวิญญาณสาวน้อยผู้เต็มเปี่ยมด้วยความหวังอันสดใส ยังไงเราต้องเข็นให้สุดๆซะก่อนโอ้ว..ว้าว..ปาฏิหารย์มีจริง มันรอดๆ (มีแต่คนบอก เป็นไปได้ไง) แต่น้องเซลล์ก้อหน้าตาประหลาดผิดเพี้ยนไปจากที่ชาวบ้านเค้าเป็นกัน ไม่ยักกะเกาะพื้นผิวอย่างที่ควรจะเป็น อ่ะให้เวลา 7 วันแระ เอ..ยังแปลกๆไม่เข้าที่เข้าทาง อืมๆๆๆๆแล้วก้อมาค้น..คว้า..และเพิ่งเจอกับความจริงอันน่าตระหนกอีกประการน้องเซลล์ถูก transfect … Continue reading →